വീണ്ടും..

ഒരിക്കല്‍ക്കൂടി ഇവിടം വരെയൊന്നു പോയി..
പ്രശാന്തസുന്ദരമായ തെളിഞ്ഞ പകല്‍..
സമുദ്രോപരിതലത്തില്‍ നിന്നും വളരെയധികം മുകളിലായതിനാല്‍ വായുവിനു നല്ല തണുപ്പുണ്ടായിരുന്നു..
അന്നത്തെ സന്ദര്‍ശനത്തേത്തുടര്‍ന്ന് ഒരിക്കല്‍ക്കൂടി ഇവിടം സന്ദര്‍ശിക്കുവാന്‍ കച്ച മുറുക്കി ഒരിക്കല്‍ പാതിവഴി വരെ വന്നിരുന്നു..
മഴയേത്തുടര്‍ന്ന് പാതിവഴിയില്‍ ആ ആശയെ ഉപേക്ഷിക്കേണ്ടിവന്ന കുണ്ഠിതം ഇന്നാണ് അണയ്ക്കുവാന്‍ സാധിച്ചത്..
നട്ടുച്ച വെയിലിലും കുളിരുന്ന പ്രദേശം !!
അതാണിവിടം..
‘ഉപ്പുകുന്നു’...
റോഡിനിരുവശത്തും അഗാധമായ കൊക്കകള്‍..
അവയ്ക്കു അങ്ങേയറ്റത്തെ അതിരിലായി ഭീമന്‍ മലകള്‍ തലയുയര്‍ത്തിപ്പിടിച്ചു നില്‍ക്കുന്നു..
അനന്തമായി നീണ്ടു കിടക്കുന്നു അവ..

വൈകുന്നേരം കോടയിറങ്ങുവാനുള്ള സാദ്ധ്യത കണക്കിലെടുത്താണ്; സവാരിക്കു നട്ടുച്ച നേരം തന്നെ തിരഞ്ഞെടുത്തത്..
അസ്തമയസൂര്യന്‍ പടിയിറങ്ങും തോറും; മാമലകള്‍ക്കു മീതേ മഞ്ഞ് മൂടിത്തുടങ്ങിയിരുന്നു..
സായന്തനം..
അതാകാം..
ഇവിടത്തെ അവര്‍ണ്ണനീയമായ നിമിഷം സമ്മാനിക്കുക എന്നു തോന്നുന്നു..
മന്ദമാരുതന്റെ തഴുകലേറ്റ്, അനന്തതയിലേക്ക് മിഴികള്‍ പായിച്ച്..
ആ കലുങ്കില്‍ വെറുതേ കിടക്കുവാന്‍..
മനസ്സ് ശാന്തമാകും..